Χέρια Γυμνά

Κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Μίνωας, τον Μάιο 2014.

Οπισθόφυλλο

Ο Λεωνίδας και ο Ορέστης. Δίδυμοι και σιαμαίοι. Όταν γεννήθηκαν, το μικρό δάχτυλο του χεριού τους παρέμενε ενωμένο. Ένα και για τους δύο είχε αποφασίσει ο Δημιουργός. Μα ευτυχώς υπήρχαν γιατροί που επενέβησαν αμέσως και διόρθωσαν το… λάθος. Το αφαίρεσαν από αυτόν που το ‘χε στο αριστερό του χέρι και όλα έφτιαξαν.

Κάπως έτσι έχασε το δάχτυλό του ο Λεωνίδας, κάπως έτσι το κέρδισε ο Ορέστης, ο αρτιμελής. Έφταιγε που ο πρώτος βρέθηκε σε λάθος μεριά στην κοιλιά της μάνας του. Να αυτό δεν ήταν κακό. Το κακό ήταν που πίστεψε πως γεννήθηκε σε λάθος μεριά της ζωής. Κανείς όμως δεν μένει στο περιθώριο αν δεν το επιλέξει. …

Και ο Λεωνίδας διάλεξε την ηττοπάθεια, την απομόνωση, τον αλκοολισμό. Μια σπηλιά που δεν του επέτρεπε τίποτα να δει, τίποτα να ψάξει. Ούτε καν τα μάτια της Ειρήνης, το βλέμμα της κι εκείνα τα δάχτυλα που έσφιγγαν με αγωνία το σταυρουδάκι στο λαιμό…

Μια λυτρωτική ιστορία διδύμων αδερφών γραμμένη από το γυμνό χέρι της κοινής τους μοίρας.

Αποσπάσματα

«Σταμάτησε ο κόσμος να τους δει και ο μουσικάντης σηκώθηκε όρθιος για να τους ακολουθήσει. Γιατί το ζευγάρι χόρευε και προχωρούσε. Δυο βήματα μπροστά, ένα πίσω και πότε πότε μια στροφή. Σαν τη ζωή του Λεωνίδα έμοιαζε ο χορός τους. Μόνο που ήταν αντίστροφα. Δυο βήματα πίσω, όλο στροφές και πότε πότε ένα βήμα μπροστά…»

«Και ένα καράβι που σκέφτηκε να σχεδιάσει, αρμένιζε ήσυχο το ξημέρωμα, την ώρα που ο Λεωνίδας γλιστρούσε άξαφνα από το κατάρτι. Μέσα στον ύπνο του, με την Αριάδνη ακόμη αγκαλιά, έπεφτε στο κενό. Μια ανάσα από τη θάλασσα, η αλμύρα του ‘καιγε τα μάτια και το τραγούδι της, ψίθυρος κρυμμένος στα κοχύλια, τον προσκαλούσε. Μα ήταν και αυτό το χρώμα του νερού. Χρώμα άγριο, μελανό, που τον φόβιζε βαθιά, πώς να το αγνοήσει;»

«Ο άνθρωπος είναι το μόνο πλάσμα που φτιάχνει κλουβιά, τα γεμίζει, τους βάζει πόρτες. Τουλάχιστον το δικό τους ήταν άδειο. Ήταν σαν αυτά που βρίσκει ο καθένας κάποια στιγμή μπροστά του και νομίζει, ο ανόητος, πως του ανήκουν. Έπειτα βάζει μέσα σκέψεις, επιθυμίες, φόβους, τον εαυτό του τον ίδιο…»

Κριτικές

Γράφει η Ελένη Γαληνού, συγγραφέας

«Μια συναρπαστική ιστορία δοσμένη με την αξεπέραστη ποιητική γραφή που τόσο καλά ξέρει να χειρίζεται η Μαρία Χίου. Ο Ορέστης και ο Λεωνίδας, δίδυμοι και σιαμαίοι. Τους ενώνει ένα δάχτυλο και τους χωρίζει το χάος. Η επιστήμη θα επέμβει από νωρίς για να αποκαταστήσει το «λάθος», όμως η ζωή, θα αποδείξει πως ο δημιουργός, είχε τους λόγους του που τους έβαλε να κρατιούνται σφιχτά απ’ το χέρι. Ένα καταπληκτικό μυθιστόρημα που σε κερδίζει αμέσως. Δυνατό, συγκινητικό, ευαίσθητο, ανατρεπτικό, με πολύ ενδιαφέροντες χαρακτήρες και ωραία πλοκή. Κυλάει τόσο εύκολα ακόμη και στα ζόρικα δύσκολα σημεία του. Σε ταξιδεύει λέξη-λέξη, σελίδα-σελίδα, κι όταν φτάσεις πια στο τέλος, έχεις μια όμορφη επίγευση στο στόμα. Είχα καιρό να διαβάσω τόσο ξεχωριστή ιστορία!»

Συνέντευξη

(Συνέντευξη που παραχωρήθηκε στο VIP με αφορμή το βιβλίο Χέρια Γυμνά, πατήστε Εδώ)

Αγαπητή κυρία Χίου, θα θέλαμε να σας καλωσορίσουμε στο ραδιόφωνό μας. Σας ευχαριστούμε για το χρόνο που μας διαθέτετε. Το βιβλίο σας «Χέρια γυμνά» αποπνέει έναν λυρισμό και προκαλεί συγκίνηση. Πείτε μας λίγα λόγια για την εμπειρία της συγγραφής του.

Γεια σας και από εμένα. Ευχαριστώ πολύ για τις ερωτήσεις σας και τον χρόνο που αφιερώσατε στο βιβλίο μου.

Τα «Χέρια Γυμνά» μου κράτησαν συντροφιά σχεδόν δυο χρόνια. Δυστυχώς το καιρό που το έγραφα, δούλευα σε μια ιδιωτική τράπεζα και δεδομένου ότι έχω δυο μικρά παιδιά ο χρόνος μου ήταν περιορισμένος. Παρ’ όλα αυτά οι ήρωες του βιβλίου «ζωντάνευαν» εύκολα κάθε φορά που έβρισκα λίγο χρόνο να ξεκλέψω για να ασχοληθώ μαζί τους. Συνήθως ο χρόνος αυτός ήταν σε μια καφετέρια λίγο πριν επιστρέψω από τη δουλειά στο σπίτι ή το πρωί πριν πάω στην τράπεζα.

Ωστόσο οποιαδήποτε άλλη ευκαιρία μου παρουσιαζόταν την άρπαζα αμέσως π.χ. στο Ωδείο περιμένοντας την κόρη μου να τελειώσει το μάθημά της ή στο μπάσκετ όσο ο γιος έκανε την προπόνησή του. Η συγγραφή του συγκεκριμένου βιβλίου ήταν μια όμορφη, ξεχωριστή εμπειρία για εμένα. Τις μέρες εκείνες, θυμάμαι, άκουγα ιδιαίτερα μουσική. Ίσως γι’ αυτό ο βασικός μου ήρωας, ο Λεωνίδας είναι μουσικός. Τον φανταζόμουν να παίζει κιθάρα και να τραγουδάει τα κομμάτια που μου άρεσαν και που πολλές φορές άντλησα έμπνευση από τους στίχους τους.

Υπήρξε κάποια σκηνή / στιγμή στο βιβλίο που σας συγκίνησε ιδιαίτερα κατά την αποτύπωσή της στο χαρτί;

Υπήρξαν πάμπολλες στιγμές που συγκινήθηκα καθώς έγραφα. Το κακό ήταν ότι τις περισσότερες φορές βρισκόμουν σε δημόσιο χώρο και έπρεπε να τιθασεύσω όλα όσα αισθανόμουν για τα πάθη των ηρώων που ωστόσο εγώ δημιουργούσα. Όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, προσωπικά πιστεύω πως είναι πέρα για πέρα φυσιολογικό και αναμενόμενο. Οι συγγραφείς πρέπει πρώτα από όλους εκείνοι να πιστέψουν την ιστορία τους και να την βιώσουν σαν να είναι οι ίδιοι κομμάτι της. Συγκινήθηκα λοιπόν σε αρκετά σημεία, μπορώ να πω σε όλα όσα η ένταση των γεγονότων και των συναισθηματικών καταστάσεων έφευγε πέρα από αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι αντέχουν.

Έχετε σκεφτεί τι θα απαντούσατε αν σας ζητούσαν τη μεταφορά του βιβλίου στην μικρή ή τη μεγάλη οθόνη; Μπορούν οι πολύ καλοί συντελεστές να μεταφέρουν την ατμόσφαιρα ενός βιβλίου στη οθόνη ή είναι μάλλον δύσκολο…;

Αποτελεί μάλλον ένα ακόμη κρυφό μου όνειρο να δω κάποιο από τα βιβλία μου να μεταφέρεται στην οθόνη. Σαφώς και οι συντελεστές και κυρίως ο σκηνοθέτης παίζουν καθοριστικό ρόλο στην επιτυχημένη μεταφορά. Ωστόσο επειδή εγώ γράφω με τρόπο κινηματογραφικό, δηλαδή βλέπω τους ήρωες μου να παίζουν τον ρόλο τους μπροστά στα μάτια μου, δεν θεωρώ ακατόρθωτο να περάσει η μαγεία και η ατμόσφαιρα ενός έργου από τις σελίδες ενός βιβλίου σε μια κινηματογραφική μπομπίνα.

Πώς αρχίζετε τη διαδικασία για τη συγγραφή ενός βιβλίου; Μπορεί να είναι από μία έμπνευση/ιδέα αυθόρμητης φύσεως ή υπάρχει διεργασία χρονική;

Για μένα όλα αρχίζουν από μια ιδέα. Μια εικόνα, μια κουβέντα, μια κατάσταση που εγκαθίσταται στο μυαλό μου περισσότερο από οτιδήποτε άλλο σε μια δεδομένη χρονική στιγμή. Και η εικόνα, η κουβέντα, η κατάσταση γεννούν συναισθήματα που καθώς περνά ο καιρός πληθαίνουν. Γιατί από αυτό το αρχικό στάδιο σύλληψης μια ιδέας οδηγούμαστε στη γέννηση μιας ιστορίας. Οι ήρωες αποκτούν μορφή και όνομα, ελαττώματα και προτερήματα, πάθη και βάσανα. Επιζητούν τη λύτρωση και αυτό σαφώς απαιτεί τον χρόνο του.

Η ιδέα λοιπόν έρχεται από μόνη της, συνήθως ακάλεστη όπως οι περισσότερες δυνατές εμπειρίες στη ζωή μας, η ύφανση όμως μιας ιστορίας, η εξέλιξη και η κατάληξή της είναι προϊόν χρονικής διεργασίας.

Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;

Η Αλκυόνη Παπαδάκη, η Άλκη Ζέη, ο Μενέλαος Λουντέμης, ο Καζαντζάκης. Αυτοί κυριαρχούν συνήθως στις προτιμήσεις μου. Θα μπορούσα να αναφέρω και άλλους, πιο μικρούς, πιο ανώνυμους, οι οποίοι είχαν την έμπνευση να γράψουν κάποια στιγμή αξιόλογα βιβλία. Το κακό με εμένα είναι πως όταν γράφω δεν μπορώ να διαβάσω και επειδή η συγγραφή κάθε βιβλίου μου κρατά σχεδόν δυο χρόνια αποκόπτομαι για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα από τα συγγραφικά δρώμενα. Ελπίζω κάποια στιγμή να καταφέρω να τα συνδυάσω και να καλύψω τον χαμένο χρόνο.

Με την πρόοδο της τεχνολογίας τα τελευταία χρόνια, θα θέλαμε την άποψή σας για τα e-book. Πιστεύετε ότι υπάρχει χώρος τόσο για το «παραδοσιακό» χαρτί όσο και για το «ηλεκτρονικό»;

Οι διαφορετικές ανάγκες του ανθρώπου και η ξεχωριστή ιδιοσυγκρασία του είναι οι καθοριστικοί παράγοντες που θα θέσουν τα όρια ανάμεσα στο «παραδοσιακό» και «ηλεκτρονικό» χαρτί. Η προσωπική μου άποψη είναι πως υπάρχει χώρος για όλους. Για τους λάτρεις της τεχνολογίας και για εμάς τους υπόλοιπους που θέλουμε να πάρουμε αγκαλιά το βιβλίο μας, να το μυρίσουμε, να βουλιάξουμε στο καναπέ, δίπλα στο τζάκι, πάνω στην άμμο, κάτω από τα δέντρα, οπουδήποτε τελοσπάντων μας δίνεται η ευκαιρία να δραπετεύσουμε στις σελίδες του.

Ωστόσο δεν έχει και τόση σημασία ούτε ο τόπος, ούτε ο τρόπος. Αρκεί να διαβάζει ο άνθρωπος και ας το κάνει όπως τραβά η ψυχή του.

Τέλος, και λόγω της ιδιότητός μας, θα θέλαμε να ρωτήσουμε για τη σχέση σας με τη μουσική. Σας συνοδεύει στη συγγραφή; Έχετε κάποιο αγαπημένο είδος;

Η μουσική με συνοδεύει πάντα και παντού. Η αλήθεια είναι πως, παρ’ όλα αυτά, δεν έχω ιδιαίτερες μουσικές γνώσεις, καθώς δεν συγκράτησα ποτέ ονόματα συγκροτημάτων, τραγουδοποιών και στιχουργών, εκτός από τους πολύ γνωστούς. Ωστόσο πάντα εντυπωσιάζομαι με τον τρόπο που η μουσική επιδρά στον ψυχισμό του ανθρώπου και κατ’ επέκταση θαυμάζω όλους εκείνους που μπορούν να γίνουν δίαυλοι της. Το ραδιόφωνο λοιπόν μένει συνεχώς ανοιχτό δίπλα μου. Όσο γράφω, οδηγώ, μαγειρεύω, κάνω δουλειές του σπιτιού… Ταξιδεύω με τους στίχους και τη μελωδία και πασχίζω ακόμη και τώρα να συγκρατήσω τα ονόματα όλων αυτών που μας προσφέρουν απλόχερα τόση μαγεία.

Αγαπημένα μου είδη είναι το έντεχνο, η ροκ μουσική και παλιά λαϊκά τραγούδια.